Even voorstellen
Let er maar eens op, in elke film waarin de held wat moeilijks moet doen komt er een laser in voor. Van alarmsystemen tot laser-geweren en zwaarden. Met een ‘Zwoeing’ zie je een laserstraal voorbij vliegen en met veel geweld zit er een deuk in een stalen deur. Maar licht van opzij is onzichtbaar. Licht moet je ogen raken om het te kunnen zien en buiten Hollywood betekend dat met onze lasers het einde van je ogen.
​
Ik houd van efficiëntie en terwijl ik dit typ zijn 2 lasers bezig met moeilijke gravures en werk ik dus voor 3. Dit is heel (bio)logisch, in de natuur is alles hyper-efficiënt en gebeurt er nooit iets voor niets. Neem een eenvoudige veer als voorbeeld: het isoleert, is aerodynamisch, waterafstotend, kan tegen een stootje en ook nog eens in de juiste schutkleuren.
​
Dat fascineerde mij omdat die veren en mijn hoofdharen van hetzelfde bouwmateriaal zijn gemaakt: keratine. En mijn haar is niet water afstotend als een veer, dus zit die eigenschap niet in het materiaal maar in al die microscopisch kleine richels en ribbels, de oppervlaktestructuur.
​
En als dat klopt dan kan ik ieder ander materiaal water afstotend of aantrekkend maken, simpelweg door de structuur van de veer of haar er op/in te maken. En als dat met water kan, kan dat dan ook met andere vloeistoffen zoals olie?
Naar de praktijk
Tijdens de studie Dierwetenschappen aan de Wageningen Universiteit werd geleerd dat micro- en nano-structuren verantwoordelijk zijn voor bijzondere eigenschappen. Miniscule haartjes laten een gecko kleven, vlijmscherpe weerhaakjes op vlindervleugels doden bacteriën terwijl de lamellen daar tussenin zorgen voor een optische illusie zodat het fel blauw lijkt. En iedere theedrinkende brildrager wenst 'muggenogen' omdat die niet kunnen beslaan.
